Dank u, dank u

Het moet drie uur nachts zijn geweest. Ik voel het aan de moeheid in mijn lichaam, het tergende gevoel van spierpijn in mijn benen. Het zware gevoel in mijn hoofd. En tegelijkertijd mijn gedachten die gelijk aan staan. Rond de klok van één zijn mijn gedachten nog wat wattig.

“Mamma, zombiesss", roept een angstige stem. “Zombies, zombies mamma overal. Ik denk ik hier niet slapen”. Ik probeer hem te troosten en leg uit dat zombies er niet zijn als hij George Pig vast houdt. Iets wat ik heb geleerd van Chat GPT, ofwel Chatje zoals ik hem noem. Een vervanger is beter om te zoeken dan de nabijheid die ik hem kan geven. Immers, hij leert dan zelf ook de troost te vinden. Ik klik het nachtlampje aan terwijl ik hem hoor zeggen: “Mamma, George Pig niet helpen, ik zombies zien!", Een traan biggelt over zijn wangen. Die fucking kut knuffel van een George Pig doet zn dienst ook niet. Wetende dat ik deze strijd ga verliezen en als ik niet snel handel hij het hele huis wakker maakt en tevens wakker houdt, besluit ik mijn deken opzij te gooien om hem in bed te laten schuiven. Hij kruipt behendig naast mij, smoort zijn knuffel George onder zijn arm- net goed-, en geeft een kus op mijn arm. “Dank u mamma, dank u. Jij bent de allerbeste”.