Het doolhof van de zombies en de gedachten

In de verte hoor ik: “ik moet naar beneden. Ik mijn ogen niet dicht doen, mamma. Anders zombieeeeessss”. Met een moedeloos gevoel van ‘Het Ware Zombie Kut Verhaal’, installeer ik mijn zoon op de bank met een ipad en laat mijzelf op de bank aan de andere kant neer ploffen.  Twee uur nachts. Nog even mijn ogen dicht doen. Maar mijn gedachten flitsen alle kanten op. Waar is het mis gegaan? Hoe heeft het zo mis kunnen gaan? Ik probeer de start te vinden van de eerste escapade van de Zombies. Eén, twee jaar geleden? Hij is nu bijna vijf jaar oud. Nee, toen hij jonger was had hij er ook al last van. Probleemoplossend dat ik ben haal ik alle acties terug in mijn hoofd die we hebben gedaan.

 

“Zombies bestaan niet, ze zijn niet echt lieverd’

Een antwoord vrij kort door de bocht en die hem niet beviel.  Een research op Chatje liet mij weten dat dit ook niet het juiste was. Ik moest uitvogelen hoe ze er uit zien. En dan samen met hem de zombies weren. Hoewel ik dacht dat dit een moeilijke opgave zou zijn, had hij een gedetailleerde beschrijving over zombies. ‘Groen mamma, met hele enge tanden. En willen mij bijten’. Met een trots gevoel dat ik dacht dat ik het ei van Colombus had uitgevonden zei ik tegen hem: “Lieverd, wij kopen morgen een knuffel voor jou die niet van zombies houdt. Als je de knuffel vast houdt, zijn de zombies er niet”. Uiteraard verzet maar toen we eenmaal George van Peppa Pig in huis hadden had het toch effect. Of was het maar één week goed slapen? Hoe dan ook, toen George besloot zijn werk niet meer te doen, kon ik hem wel uit het raam flikkeren.

 

Zombie spray! Dat was het!

Ik moest en zou zombies spray maken om ze weg te jagen. Aangezien ik überhaupt het woord – de verschrikkelijke-wakker-houdende-groene-monster, mocht noemen laat staan een zombie spray samen maken, besloot ik dit zelf te maken zonder hem. Maar ja, ik ben op vakantie, in een huisje. Geen knutsel spul of wat dan ook. Hoewel internet mij al had geleerd dat je het kant- en- klare product kon kopen in een online winkel, zou het niet op tijd binnen zijn. Drie dagen wachten op zombiespray was geen optie. Dan maar zelf maken. Ik kocht een haarspray in de winkel (zout spray, minder geurend dan pure haarlak waarvan ik wist dat hij anders over zijn nek zou gaan) en liep naar de receptie voor het uitprinten van de zombies die ik inmiddels per email naar ze had gestuurd. Dat was geen probleem. Yes! Met enige haast, vastberaden om mijn taak te volbrengen, liep ik door naar de Knustelacademie. Tien minuten later stond ik buiten, gewapend met de mooiste zombies spray die er was. Zo leuk als het avontuur begon, eindigde dit verhaal ook in een mislukte poging. Ik bereikte het averechts effect. Schreeuwen, schoppen en slaan, was het antwoord dat ik kreeg. Mijn opties waren op. Ik wist het niet meer.

 

De tijd tikt weg...

Ik draai mij om op de bank en zie dat er een uur verstreken is. Drie uur nachts. Slapen Jantine. Je hebt je slaap nodig. Ik breng mijn aandacht terug naar mijn ademhaling en voel automatisch de kloppende hoofdpijn terug komen. Niet de hemicrania hoofdpijn die ooit is ontstaan in de zwangerschap, die ondragelijk en alleen te bestrijden is met een cocktail aan medicatie waarvan je jezelf een zombie gaat voelen. Nee, dit is een andere vorm van hoofdpijn, een bonkend gevoel. Terug naar de ademhaling...

Ik moet een jaar of twaalf zijn geweest dat ik nachtenlang wakker lag. Nachtenlang te staren naar het plafond. Soms, minstens één keer per week, onderbroken worden door schuivende stoelen in de nacht, harde muziek, gevolgd door geschreeuw en gebonk. Ik weet dat ik niet graag thuis was. Het was niet fijn thuis, ik was bang en ongelukkig. En in mijn gedachten kon ik een veilig plekje opzoeken. Ergens heen gaan waar geen gevaar was, waar ik alleen was. Het resulteerde bij mij in nachtenlang in gedachten zweven, vaak overgaan in piekeren. Maar het piekeren moet stoppen. Het is iets wat ik over heb gehouden aan mijn jeugd, Maar niet nu, nee, niet meer. Ik stuur mijn gedachten naar de mooie momenten, naar de mooie momenten die ik zelf heb opgebouwd, samen met mijn vrouw en mooie kinderen. Ik draai mij om en schuif het fleecedeken tot over mijn gezicht. Mijn gedachten, mijn leven. Mijn geluk, zegt een stem in mij, voordat ik in een diepe slaap val.