Zwemmen

Met je grote lichaam in een lijfje van vier jaar wordt je snel overschat. Helemaal nu je alleen een zwembroek aan hebt en je grote lichaam nog duidelijker zichtbaar is in het peuterbadje, tussen de andere kindjes van maximaal vier jaar. Onbeholpen ren je door het water met je armen wijd uit elkaar en handen naar achteren gevouwen, met je koppie scheef. Wat vind je dit toch leuk. Dit doe je het liefste de hele dag. Een meisje, een kop kleiner dan jou, rent voorbij en maakt je nat. Soepel dendert ze door het water, een chagrijnige blik op jouw gezicht achterlatend. Je maakt boze gebaren door je vuistjes te ballen maar gelukkig zoek je oogcontact met mij. Ik haal mijn schouders op en geef je een rustige blik terug.

Gelukkig wordt je afgeleid door het water dat van bovenaf het speeldakje naar beneden klettert, net niet op jou. Je begint te gillen met een lach op je gezicht waarna je kleine sprongetjes maakt. Je sjomp natte zwemluier verliest de contour van je billen waardoor je zwembroek begint af te zakken. Als ik je roep en je ziet dat ik op je afloop, begin je nog harder te gillen terwijl je je passen bij zet. Oh, dit is weer het kat en muis spelletje. Ik besluit rechtsomkeert te maken en mijzelf te nestelen in de plastic oncomfortabele gaatjes stoel tegenover de glijbaan waar jij straks elke minuut vanaf gaat glijden, om nog even te genieten van een half uurtje rust, waarin jij volledig in gaat op het moment, en ik met gillende en schreeuwende kinderen op de achtergrond gaatjes achter laat in mijn billen en benen. Eindelijk rust.

Splashen

We spelen samen in de zandspeeltuin. Je had de grote houten toren al gezien toen we er langs reden. "Mama,  mamaaaa! Spelen!"

Je laat je hand door het zand glijden, één, twee en dan drie keer. Vervolgens gooi je ermee in de lucht en kan je dit een aantal keren herhalen. Een andere moeder loopt voorbij, vergezeld door haar 2 jarig zoontje, schat ik zo in. Blonde krulletjes, lopend over het zand, armen die soepel heen en weer zwaaien. Een moeder die hem een zetje geeft bij de omhoog te klimmen trap. Het jongetje klimt behendig naar boven totdat hij boven staat en roept "Kijk mamma! Een glijbaan!".

De moeder reageert enthousiast en loopt naar de andere kant van de glijbaan. "Ja Boris, kom maar!". Het jongetje twijfelt niet en roetst van de glijbaan. Bij het zien van het kleine geluk op zijn gezichtje krijgt mijn gezicht een glimlach. Ik kijk naar Evan, die inmiddels een routine heeft gevonden in het vullen van een emmer met zand om deze vervolgens heen en weer te zwaaien om zelf duizelig te worden. Iets wat hij erg graag doet. De sensorische prikkeling geeft hem een rustig gevoel, heb ik inmiddels geleerd. Hij laat zich neerploffen op het zand en zoekt naar herkenning, mijn gezicht. Bij het vangen van mijn ogen verschijnt er een lach op zijn gezicht. Hij springt op en rent naar een waterplasje te midden van het zand. “Kijk mama!” Zijn hand maakt een op en neergaande beweging in het water waardoor water druppels omhoog splashen. “Leuk lieverd!” zeg ik enthousiast. Ik loop naar hem toe en ga op ooghoogte mijn hem zitten.  Ik besluit even mee te doen met de splash-activiteit tot groot genoegen van Evan, en wijs dan met mijn hand naar de glijbaan. “Evan, zullen we daar samen in?” Hij kijkt met angst in zijn ogen naar de glijbaan. “NEE”, luidt een kreet. “Nee Eng mama!!” Op automatische piloot zeg ik "mama vind het niet eng lieverd",  terwijl ik vol zelfvertrouwen naar de trap van de glijbaan loop. Ik klauter op de trap, wat overigens niet meer zo soepel gaat als dat ik in mijn hoofd had. Mijn voorgenomen plannen van meer wandelen en meer sporten flitsen voorbij, terwijl ik besef dat het inmiddels meer dan 3 maanden geleden is dat het idee in mijn hoofd op plopte. Een dreun door mijn scheenbeen doet mij beseffen dat ik op een trap sta op weg naar een glijbaan. Au !!! Met kiezen op elkaar kijk ik achterom naar Evan die inmiddels de pomp van het water heeft gevonden. Waarom doe ik dit? Hij vermaakt zich prima met het water. 'Omdat je hem iets nieuws wilt leren, en alles wat nieuw is vind hij eng of is hij bang voor'  zegt een afgematte maar duidelijke stem in mij. Ik probeer zijn aandacht te trekken en na 3x zijn naam te hebben geroepen besluit ik als een vogel rare geluiden te maken totdat ik besef dat ik als een idiote hysterische moeder de aandacht van haar bijna 5 jarig zoontje probeer te krijgen, terwijl hij niets vermoedend zit te neuriën met zijn handen splashend in het water.

Hoe kan het ook anders

Je moeder is weer eens onhandig geweest. Je andere moeder, mama lin. Met omhoog gehouden armen staat ze naast mij in de slaapkamer. Op haar ellebogen zijn twee grote schaafplekken te zien, aan elke elleboog één. Verschrikt kom ik overeind en zie haar pijnlijke gezicht. “Lieverd! Hoe kan dit nu weer? “ schreeuw ik, enigzins boos maar ook vermengd met zorgen.“ Ik wilde aan Owen laten zien dat ik ook met de step op de Pumptrack kan”, antwoordt ze met een zielige stem. “Arghhh Linda!”, roep ik uit. “Waarom nu toch? JIJ bent geen 10 meer!” Met een schuin hoofd kijkt ze mij aan terwijl haar mond zich opent en aan haar lippen te zien net wat wil gaan zeggen. Ik herinner mij het voorval van gisteren en slaak een zucht. “Jaaaa…” zeg ik, met een lange adem. Ik weet het, ik heb het gisteren ook gedaan, maar ik heb geen twee grote schaafwonden op mijn ellebogen!”

Vergetend dat Evan naast mij ligt maakt hij een kreet en houdt zijn hand voor zijn mond. Zijn ogen zijn groot en stralen angst uit. “Bloed mama!! Bloed mama!” Ik sommeer linda naar de keuken te gaan terwijl ik tegen Evan zeg dat het wel mee valt en het vanzelf over gaat. Hij neemt er geen genoegen mee en loopt achter ons aan. Ik kijk naar Lin en zie dat ze pijn heeft.  “Hé, bah lin, waarom doe je dit nu?” Ik voel een woede in mij opkomen maar het overstemt de pijn die ik voor haar voel. De schaafwond is diep en de zandkorrels zijn er in te zien. Ik voel mijn voeten heen en weer gaan wat mij doet beseffen dat iemand dan over de vloer loopt (we zitten in een nogal gehorig vakantiehuisje) en zie dat Evan rondjes maakt. Het is hem te veel. Ik kijk Lin aan en probeer hem gerust te stellen doordat te zeggen dat we het schoonmaken waarna we er pleister op doen. Het magische woord, pleister. Een troost bij pijn.  Met een blik op Lin weet ze wat ik bedoel en zegt tegen Evan dat hij buiten kan wachten. Ons veranda dekje is niet afgesloten maar inmiddels weet ik dat hij niet verder gaat dan de tuin. Nadat ik Lin verzorgd heb gaan we op zoek naar Evan. Zodra hij onze blikken ziet roept hij met handen in de lucht: “klaar mamma? Pleister klaar?”Genoegzaam kijk je naar de pleisters waarna je besluit dat jij ook overal bloedt hebt, en ook pleisters moet hebben. Daarna pak je jouw lekkers die je vandaag hebt gekregen, een doosjes smarties, en geef je hem aan je moeder. Als troost. Wat ben je toch een schat.